زنگ خطر جدی برای مسئولان فدراسیون جودو

چاپ خبر

به گزارش خبرگزاری ایپنا پرونده عملکرد کاروان 9 نفره جودوی ایران در رقابت‌های گرند پری ترکیه درحالی با کسب تنها یک نشان نقره و یک برنز و 7 ملی‌پوش حذف شده از گردونه مسابقات بسته شد که گویا ناکامی و شکست‌های پی‌درپی سال 96 درسال جدید یعنی سال 97 نیز خیال ندارد دست از سر این رشته مهیج رزمی در عرصه‌های مختلف بین‌المللی بردارد! حذف 7 ملی‌پوش آن هم در نخستین آوردگاه بین‌المللی که جودوی ایران درسال 97 تجربه کرده است، اتفاقی تلخ برای اهالی این رشته و زنگ خطری جدی برای مسوولان فدراسیون قبل از بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا است.

سال 96 قطعا برای جودوی ایران که یکی از رشته‌های رزمی مهیج، مدال آور و ارزشمند المپیکی ورزش ایران به شمار می‌رود، سالی نه چندان دلچسب و قابل قبول از لحاظ مدال آوری و ثبت نتایجی درخشان در عرصه داخلی و بین‌المللی بود زیرا اگر اندکی به عقب بازگردیم و نیم نگاهی به نتایج کسب شده توسط جودوکاهای ملی‌پوش ایران در تمامی مسابقات‌های بین‌المللی که حضور داشتند، بیندازیم، خواهیم دید که به جز یکی دو چهره قدیمی و کهنه کار جودوی ایران که همیشه جورکش این رشته در دوره افول و بی مدالی بودند، نتایج ثبت شده از باقی ملی‌پوشان و جودوکاها در مسابقات برون مرزی به هیچ وجه چنگی به دل نمی‌زند و جز ناکامی و حذف‌های پی‌درپی از گردونه رقابت‌ها عایدی دیگری برای این رشته به دنبال نداشته است.
البته با توجه به تغییراتی که قرار بود مسوولان فدراسیون جودو در روزهای پایانی سال گذشته در ترکیب کادرهای فنی خصوصا در رده سنی بزرگسالان بدهند و با تزریق خونی تازه به رگ‌های فرسوده جودو جانی دوباره به این رشته رزمی ببخشند، اینطور پیش بینی می‌شد که در سال جدید یعنی سال 97 با رویکردی نو و نگاهی تازه به این رشته، شاهد تغییراتی اساسی در بدنه اصلی تیم ملی و راس هرم کادرفنی تیم ملی باشیم. اتفاقی که خیلی هم دور از ذهن و غیرقابل دسترس به نظر نمی‌رسید ولی گویا خیلی هم این انتظار و توقع بجا و ساده برای تصمیم سازان جودو اهمیتی نداشت زیرا شروع سال جدید برای جودوی ایران بار دیگر توام شد با ناکامی و ثبت عملکردی ضعیف در عرصه بین‌المللی. عملکردی که نشان داد تفکر جاری و عملیاتی در فدراسیون جودو همچنان در همان حال و هوای قبل به سر می‌برد. یعنی خیلی نباید منتظر وقوع  حرکت خارق العاده‌ای از سوی این سیستم برای ایجاد تغییراتی اساسی و زیرساختی در جودوی ایران باشیم زیرا تمام ظرفیت جودو همین است که می‌بینیم و درک می‌کنیم. بنابراین اینکه مثلا منتظر باشیم تا برای سعید ملایی، جواد محجوب، محمد بریمانلو و خیلی از ستاره‌های همیشگی جودوی ایران جایگزینی ایده‌آل و ششدانگ کشف شود، خیالی باطل است! چون با روندی که این مجموعه درپیش گرفته است قطعا نه تنها ما در سال‌های آینده نمی‌توانیم موتور سازندگی و پشتوانه سازی جودوی ایران را روشن کنیم، بلکه همین بضاعت اندکی که از قبل داریم را هم با این فشارهای غیرفنی، نادرست و نفسگیر و نیز اعزام‌های پی‌درپی یکسری ستاره‌های بی‌پشتوانه نابود می‌کنیم و خیلی زودتر از آنچه فکرش را کنیم آنها را از دور خارج کرده و فرسوده می‌کنیم.

ستاره‌های جودو را
با آدم‌آهنی اشتباه گرفتیم!
نتایج به دست آمده در چند مسابقه بین‌المللی اخیر باعث شده ناخودآگاه این سوال در ذهن مخاطبان جودو ایجاد شود که حقیقتا با چه استدلال فنی و منطقی مثلا سعید ملایی به‌عنوان تک ستاره دو سه سال اخیر جودوی ایران باید در تمامی مسابقات ریز و درشت بین‌المللی، مسابقات لیگ و سایر رویدادهای مهم و غیرمهم این رشته حضوری مستمر و بی‌وقفه داشته باشد؟ چرا یک ورزشکار حرفه‌ای که قطعا در طول دوره تمرینی خود نیازمند دوره ریکاوری و استراحت برای بازسازی بافت‌های فرسوده و آسیب دیده خود است، باید بدون فاصله و پشت سرهم در مسابقات سنگین و پراسترس بین‌المللی شرکت کند؟ آیا مثلا اگر برخی از ستاره‌های جودو در فواصل زمانی مناسب به بدنشان استراحت کوتاهی بدهند تا با شرایط آرمانی در مسابقاتی که از سطح کیفی بالاتری برخوردار است شرکت کنند، مشکل خاصی برای جودوی ایران به‌وجود می‌آید؟ اینکه ورزشکار برای حفظ رتبه جهانی خود باید همیشه در شرایط آرمانی باشد تا در تورنمنت‌های طراحی شده توسط فدراسیون جهانی جودو حضور داشته و دیده شود شاید دلیل اصلی کادرفنی و ملی‌پوشان برای اعزام‌های پی درپی بین‌المللی است اما بدون تردید حتی برای این موضوع اگر درست تفکر شود می‌توانیم راهکاری کارآمد ترسیم کنیم که دیگر اینگونه در میادین بین‌المللی ضمن فرسودگی بدن ملی‌پوشان با قبول شکست‌های پی‌درپی باعث سرخوردگی و بی انگیزه شدن سرمایه‌های محدود و بدون پشتوانه خود نشویم.
مطمئنا باید کادرفنی و فدراسیون جودو در این باب فکر و تدبیری اساسی کنند تا حداقل در سال جدید دیگر مجبور نباشیم بدون استراحت و نگاه فنی منطقی با وارد کردن فشار بیش از حد به تک ستاره‌های خود طوری حرکت کنیم که خیلی زودتر از موعد مقرر مجبور شویم با مهره‌های کلیدی و ارزشمند خود به‌خاطر فرسودگی، بی انگیزه شدن و مسابقه زدگی خداحافظی تلخی داشته باشیم.