ایپنا / در هفته اخیر یک حاشیه عجیب در تیم ملی والیبال رخ داد، حاشیه ای که اتفاقات پس از آن تامل برانگیز بود. تمرین عصر یکشنبه ۸ مرداد تیم ملی والیبال قبل از اعزام به اردوی برون مرزی ترکیه با حضور اصحاب رسانه همراه شد اما در اواخر تمرین اتفاقی رخ داد که برای حاضران در سالن عجیب بود و باعث سکوت آن ها شد.
درگیری لفظی محمد موسوی و عادل غلامی دو سرعتی زن تیم ملی به خاطر جابه جایی نوبت ! بعد از اینکه موسوی خواست نوبت غلامی در تمرین را بگیرد درگیری لفظی میان این دو بازیکن رخ می دهد و در ادامه غلامی پیراهن خود را از تن درآورد و زمین را ترک کرد. بعد از این اتفاق سرپرست فدراسیون والیبال اعلام کرد که غلامی همواره بازیکن با اخلافی بوده ولی این احتمال وجود دارد که از تیم ملی کنار گذاشته شود. فردای آن روز بدون آن که کمیته انضباطی تشکیل شود و از دو طرف دعوا توضیح بخواهند عادل غلامی از تیم ملی کنارگذاشته شد اما هیچ جریمه ای برای محمد موسوی در نظر گرفته نشد.
عادل غلامی در همان زمان که این اتفاق رخ داد اعلام کرد که تا با موسوی برخورد نشود به تمرین برنمی گردد و حتی این را هم گفت که اگر کولاکوویچ این کار را نکند تا زمانی که او سرمربی تیم ملی است به تیم ملی برنمی گردد. البته کولاکوویچ هم بعد از این اتفاق اعلام کرد که اگر غلامی این کار را نمی کرد حتما بعد از تمرین به موضوع رسیدگی می کردم اما این رفتار غلامی یعنی پشت کردن به تیم ملی و من با هر بی نظمی مقابله می کنم.
جریمه عادل غلامی و اینکه او در این اتفاق بی تجربه گی کرده است کاملا درست است اما چند نکته تعجب برانگیز وجود دارد. چرا هیچ جلسه کمیته انضباطی تشکیل نشد؟ با توجه به اینکه رفتار موسوی درست نبوده، چرا هیچ جریمه و برخوردی با این بازیکن صورت نگرفت و یک جریمه سنگین برای عادل غلامی درنظر گرفته شد؟
بعد از رفتن خولیو ولاسکو می توان گفت اقتدار و نظم هم از تیم ملی رفت. برخی معتقد هستند که سیستم ولاسکو، دیکتاتور مآبانه بود اما شاید همان سیستم مناسب والیبال ایران بود.بعد از اینکه کواچ و لوزانو سرمربی تیم ملی بودند بازیکنان به هرشیوه ای که دوست داشتند رفتار می کردند موضوعی که بارها تحت عنوان باندبازی مطرح شد.
همه در خاطر دارند که کواچ تنها هفته ای یکبار و آن هم زمانی که خبرنگاران در تمرین بودند اجازه داشت سربازیکنان فریاد بزند یا حداقل نکته ای را به آن ها تاکید کند و باقی جلسات تمرینی همه چیز برعکس بود. سوالی که در این میان به وجود می آید این است که چرا نه در زمان لوزانو و نه کواچ برخوردی با بازیکنان صورت نگرفت. زمانی که به راحتی برخی از بازیکنان در رژه کاروان ایران در المپیک غایب بودند، فدراسیون والیبال و البته سرپرست تیم ملی که به خاطر حمایت از او این کار را کرده بودند هیچ جریمه ای برای آن ها در نظر نگرفت.
چرا برخی از بازیکنان تیم ملی حتی در زمان کولاکوویچ هم به سیستم رفتاری نادرست خود ادامه می دهند و حتی کوچک ترین برخوردی با آن ها صورت نمی گیرد و هربار که بازیکنی با آن ها بحث می کند طرف دیگر بحث قربانی می شود و از تیم ملی کنار گذاشته می شود. اتفاقی که برای فرهاد ظریف هم رخ داد و شاید این بار نوبت به عادل غلامی رسیده باشد.بعد از این ماجرا عادل غلامی و محمد موسوی سکوت کردند و موسوی خیلی علاقه ای نداشت که کاری انجام بدهد تا هم تیمی چندساله اش به تیم ملی برگردد.
او بعد از یک هفته در اظهار نظری عجیب گفت که در این جریان هیچ یک از دو بازیکن مقصر نبودند و رسانه ها بزرگ نمایی کردند. حتی او درباره اینکه آیا غلامی به تیم ملی برمی گردد یا نه گفت: ما به همه احتیاج داریم اما قرار نیست ما برای همیشه در تیم ملی باشیم و جوان ها باید کم کم جانشین ما شوند. این اظهار نظر عجیبی بود که نشان می دهد موسوی علاقه ای به بازگشت غلامی ندارد و شاید کادرفنی به این علاقه موسوی احترام بگذارد. آیا برای کولاکوویچ همه بازیکنان، یکی هستند؟ و هرکسی که اشتباه کند جریمه می شود؟
بعد از این حاشیه و انتقاداتی که از سوی رسانه ها و کارشناسان مطرح شد این بار نوبت به کاپیتان تیم ملی والیبال رسید. کاپیتانی که مدت هاست رابطه خوبی با رسانه ها ندارد در فضای مجازی مطلبی را نوشت که باعث تاسف همه شد. مطلبی که به جز توهین به کارشناسان هیچ محتوای دیگری نداشت. او کارشناسان را ناکارشناس خطاب کرد و اعلام کرد که والیبال احتیاجی به معلم اخلاق ندارد. اتفاق جالب دیگری که بعد از این صحبت های معروف رخ داد عکس العمل افشاردوست دبیر فدراسیون بود. او اعلام کرد که اصلا این موضوع را ندیده است ولی پیگیری لازم را انجام می دهد. پیگیری که به نظر نمی رسد تا کنون رخ داده باشد.
رفتار دوگانه فدراسیون این بار علنی تر از گذشته شد، بی عدالتی در احکام صادره از سوی فدراسیون والیبال کاملا به چشم می خورد. در پرونده سه دختر والیبالیست که چند ماه پیش در جریان بود نیز این بی عدالتی به وضوح دیده می شد. رفتار فدراسیون در برخورد با بی نظمی ها نه براساس میزان خطا بلکه براساس نامی است که پشت پیراهن آن ها نوشته شده است. پیش از این عملکرد ناموزون و بی قاعده کمیته انضباطی بارها و بارها مورد اعتراض تیم ها مربیان، بازیکنان و رسانه ها قرار گرفته بود اما کسی این زنگ خطر را نشنید تا امروز چنین اتفاقات ناگواری در جامعه والیبال رقم بخورد.