به گزارش ایپنا آذربایجان غربی:رشته شنای استقامت امروزه در سراسر جهان برخلاف مسابقات شنای سرعت و حتی شنای نمایشی به خاطر سختی‌های پیش روی این رشته، طرفداران کمتری نسبت به سایر مواد شنا دارد. ولی افرادی که فعال در بخش شنای استقامت هستند باید از روحیه بسیار بالایی برخوردار باشند تا بتوانند رکوردهای ماندگاری از خود برجای بگذارند.
به همین منظور برای آشنایی با این رشته ورزشی و معرفی آن، به گفت و گو با «علی نصیری» شناگر زبده متولد ماکو پرداخته ایم.

• از خودتان بگویید.

من از سن ۸ سالگی در رشته ورزشی شنا از ماکو فعالیت خود را آغاز کرده ام و بعد از عزیمت به ارومیه چند سالی در خدمت مربیان و به خصوص دکتر محمود اسماعیلی از اساتید دانشگاه بودم که در بالا بردن سطح رکورد و توانایی بدنی من در این رشته بسیار موثر بود.

• انگیزه شما از انتخاب شنای استقامت و فعالیت چندین ساله در این رشته ورزشی چه بوده است؟

بهترین انگیزه در این زمینه را بدون شک می‌توان دو عامل بیان کرد؛ خاصیت آب، و همراهی پدر و مادر در کناربنده که باعث شد در این رشته با قدرت تمام مراحل رشد را طی کنم.
من عاشق آب و شفافیت ذاتی آن هستم، من همواره با آب زندگی می‌کنم و در یک جمله می‌توانم بگویم؛ شنا عشق تمام نشدنی من است.

• آیا تا به حال نهاد یا ارگانی از شما حمایت کرده است؟

متاسفانه در این ۳ سال که اقدام به ثبت رکوردهای استقامتی کرده ام به طور کامل با هزینه‌های شخصی خودم بوده  است.
برای ثبت رکورد و ورود به عرصه رقابت‌های رکورد شکنی همیشه باید دنبال اسپانسر مالی باشم تا بتوانم رکود جدیدی ثبت کنم. ۴۲ ساعت شنای بدون وقفه در دوبی به اسم کشور عزیزمان ایران به ثبت رسید که هنوز هم مشکلات مالی این رکورد شکنی گریبانگیرم است چون با تسهیلات بانکی به این مهم دست یافته ام.
دوری از آب‌های آزاد باعث شده تمریناتم را داخل استخر انجام بدهم که در این تمرینات مشکلات تنفسی و خستگی زیادی از لحاظ روحی به شناگر وارد می‌شود.امیدوارم با برطرف شدن این مشکل بتوانم رکورد بیشتری در این زمینه به ثبت برسانم.

• هدف و نیت شما از شنا با دست و پای بسته چه بوده است؟

سال گذشته در جریان تفحص شهدای جنگ تحمیلی، ۱۷۵ شهید گلگون کفن را شناسایی کردند که به طور بسیار مظلومانه ای به دست نیروهای بعثی به شهادت رسیده بودند که به نظر من بعد از شهدای کربلا شهادت آنها یکی از مظلومانه ترین شهادت‌ها بود و دل ملت ایران را پر از درد کرد. به همین منظور تصمیم گرفتم در بزرگداشت یاد این شهیدان و احترام به خانواده معظم آن‌ها اقدام به شنا با دست و پای بسته به طول۱۷۵متر به احترام ۱۷۵ شهید غواص کنم.
نکته جالب و قابل توجه این بود که در پایان این مراسم مادر یکی از شهیدان غواص طناب رااز دست من طناب باز کرد و فضای معنوی بسیار خوبی را در محل شنا رقم زد. هدف من به جز ابراز همدردی با شهدا و خانواده آنها، انعکاس ارزش معنوی شهادت این عزیزان بود. انتظار آن را داشتم این مراسم با حمایت و تبلیغات بیشتری از سوی مسئولان همراه باشد.

• چه برنامه و هدف گذاری جدیدی برای رکورد خود دارید ؟

با تمرینات منظمی که انجام می‌دهم به رکورد بالای ۳۶ساعت دست یافته ام ولی اگر نتوانم منابع مالی برای رکوردگیری در دبی را تامین کنم رکورد ۴۲ساعت خود در تهران را ثبت خواهم کرد.

• در رشته خودتان رقیبی هم دارید؟

تا آنجایی که بنده اطلاع دارم فعلا هیچ شناگری نتوانسته به رکورد بنده نزدیک شود. تنها رقبای اصلی بنده در شنای استقامت دو نفر بوده که در آذربایجان غربی ساکن هستند و هر دو عزیز ما از جانبازان جنگ تحمیلی هستند که برای این عزیزان آرزوی موفقیت و طول عمر دارم و امیدوارم. اگر روزی این اتفاق بیافتد و رکورد بنده شکسته شود چه بهتر که این مهم به دست قهرمانان واقعی کشورم رقم بخورد.
تنها هدف بنده از رکورد شکنی و ثبت جدید رکورد در مجامع بین المللی برافراشته شدن پرچم جمهوری اسلامی ایران در میادین ورزشی جهان و ثبت رکوردهای جدید در کتاب گینس و معرفی توانایی‌های جوانان کشورم به جهانیان می‌باشد.

• با وجود تمامی مشکلات و حمایت نکردن مسئولان، اگر دوباره به دوران قبل از شنا باز گردید بازهم به این رشته روی خواهید آورد؟

اگر بار دیگر متولد شوم همچنان با استناد به فرمایش پیامبر مکرم اسلام(ص) که فرموده اند: به فرزندان خود شنا، اسب سواری و تیراندازی بیاموزید باز همین راه انتخاب می‌کردم عاشق اعتلای پرچم و نام کشورم در میادین مختلفم پس لزومی ندارد به خاطر مشکلات میدان را خالی کنم، می‌مانم و برای نام کشورم و علاقه ام می‌جنگم. مسئولان ما باید به فکر جوانان و بحث اشتغال آن‌ها باشند، امروز شاهد آن هستیم که به دلیل توجه کم به امور مختلف جوانان، آنها کمتر به مباحث ورزشی و ارزشی در جامعه روی می‌آورند.

•  کلام آخر…

ایران کشوری است با ظرفیت‌های بالا و غنی که اگر از این ظرفیت‌های بالقوه استفاده نشود شاید در لابه‌لای مشکلات اجتماعی و بزهکاری‌ها رد پایی از همین جوان‌ها را بیابیم که جای تعجب هم نخواهد داشت، شاید تنها با کمی قوت قلب دادن به جوانان بتوانیم کشور عزیزمان جمهوری اسلامی ایران را از لحاظ اخلاقی و فرهنگی در همه ابعاد تا سالیان سال بیمه کنیم. پس تا دیر نشده بیاییم با بها دادن به جوانان و حرکتی گسترده این نهال نو شکفته را شکفته تر سازیم.