به قلم : حسین عمادزاده

کارلوس کی روش سر مربی محترم تیم ملی در روز رونمایی از لباس تیم ملی گفت : ” حالا که لباس هایمان خوب و زیبا شده امیدوارم عمل کردمان هم زیبا گردد.”
کی روش بنا به وظیفه آموزگاری که بر عهده داشته هیچ فرصتی را برای آموزش شاگردانش ،تماشاچیانش واهالی فدراسیون فوتبال از دست نداده است .
اسم باشگاهی که او در جوانی فوتبال را از آنجا شروع کرده را نمی دانیم ولی آیا آن باشگاه نیز عنوان پر طمطراق فرهنگی ورزشی را یدک میکشیده یا نه ؟!اما هر چه هست همچنان که از نظر فنی رشد کرده اند از نظر فرهنگی هم رشد چشمگیری داشته اند.
اینگونه رفتار در خیلی از ورزشکاران آن طرف آبی هم به وفور دیده میشود.اما سوالی که پیش می آید این است که در باشگاه های ما که همگی نا م فرهنگی ورزشی را یدک میکشند چه میگذرد ؟
چگونه دربرنامه های تلویزیونی که از جمع یک تیم تهیه میشود همگی فقط به جوک گفتن و تمسخر یکدیگر میگذرد ؟!
در مقابل دوربینی که میلیون ها نفر بیننده دارد حرکاتی از آن ها سر میزند که کمتر کسی در حضور دیگران قادر به انجام آن است. نمونه های زیادی از این بی اخلاقی ها در سال های گذشته دیده شده و متاسفانه پایانی هم برایش متصور نیست.
کشیده زدن دو هم تیمی و فحاشی به تماشاچیان ، درگیری با داورها ، اتهام زدن به یکدیگر در مصاحبه ها ، اعتراض مستمر از طرف همه بازیکنان به تمام سوت های داوران طوری که به یاد نداریم داوری سوتی بزند و ورزشکاران ما اعتراض نکنند! کمتر توپی به طرف دروازه می آید که دروازه بان سر دفاع تیمش فریاد نکشد !کمتر فوتبالیستی هست که از زمین بیرو ن آورده شود و اخم واعتراض نکند .
گل زده می شود مربی دروازه بان های تیم چون عقاب پرواز میکند روی کول سر مربی که بیننده وحشت می کند کمر مربی آسیب نبیند و این کار مداوم تکرار میشود!
داستان بی اخلاقی ها مثنوی هفتاد من کاغذ است.امروزه بی حیایی و عدم احترام به بزرگتر ها شده رک گویی و شهامت !!
طوری که اسطوره هایی چون علی دایی ، مهدی مهدوی کیا ، کریم باقری نیز در امان نیستند.
فراموش نمی کنیم آبروریزی جهانی که قهرمان یکی از باشگاه ها با هدایت مدیر عامل باشگاه ببار آوردند؛ بخاطر یک میلیارد تومان که از طرفدار تیم بگیرند و به جیب بگذارند یا بقولی بازیکن ماشین پورشه بخرد.
در آخرین بداخلاقی می بینیم که دروازه بان تیم وقتی مدیر عامل باشگاه در مقابل دوربین تلویزیونی که میلیون ها نفر تماشاچی دارد و در حال مصاحبه هست جام را گرفته و بر سر مدیر عامل میگذارد.
همانطور که در بالاهم گفته شد ذکر این بد اخلاقی ها مثنوی هفتاد من کاغذ است .
جواب همه مدیران و مسولان تیم ها در مقابل این گونه سوالات از این دو جمله خارج نیست؛ بدنشان آدرنالین ترشح کرده بود و جوان هستند و احساساتی!
گویی بدن ورزشکاران سایر کشورها آرامش بخش تولید میکند و همگی پیرمردان از کار افتاده هستند !
باید به آقایان مدیر گفت : نه آقایان! شما در مقابل این ملت مسول هستید به حفظ ارزشها و اخلاق وجوانانی که بدست شما سپرده شده اند.
وقتی هفتصد میلیون تومان به یک جوان بیست ساله پول می دهید کسی هست که پنج دقیقه این جوان را راهنمایی کند که با این پول چکار باید بکند؟!
سوال این است باشگاه های ما چقدر هزینه یک استاد فن بیان برای آموزش بازیکنان و مدیر عامل خود کرده اند؟!
چه مقدار هزینه خرید کتاب کرده اند ؟چند ساعت در هفته بازیکنان را مجبور به مطالعه میکنید؟! همین بوستان و گلستان سعدی را عرض میکنم… تاریخ معاصر ایران را عرض میکنم…
چند نفر مربی تربیتی در باشگاه شما مراقب بازیکنان تان هستند؟!
نوع رفتار شما ، طرفداران شما را تعیین میکند.
جالب است که فدراسیون باشگاه هایی را که از آموزش فرهنگی بازیکنان خود عاجزند و توجه ای به آن ندارند را بخاطر بد اخلاقی طرفداران جریمه می کند و با پرداخت مبلغی موضوع ختم به خیر میشود.
چرا هرکس بلند تر عربده کشید طرفدار با غیرت تر برای شما محسوب می شود ؟ چند نفر دیگر باید نابینا شوند تا شما فرق بین ارازل و اوباش را با طرفدار بدانید؟حتما باید اتفاقات اوباش انگلیس در اینجا تکرار شود؟
آنقدر تماشاچی راه بدهید که بتوانید اداره شان کنید.
آنقدر این کار را ادامه دهید نا نسلی فرهیخته علاقمند تماشای بازی هایتان شود .
چطور شاهد ناسزاهای رکیک به داور، به بازیکن تیم مقابل ،به اسطوره های مملکت هستید و سکوت میکنید؟!
تا به کی کمیت؟
هزار طرفدار فرهیخته مودب و وطن دوست ترجیح دارد به این تعداد افرادی که نارنجک می اندازند ،چشم کور میکنند و شعار ضد وطن میدهند!
آقایان پوریای ولی پیش کشتان ؛ عبد ولی نسازید !
ح-ع