آنچه که در زمین فوتبال رخ می‌دهد را قطعا هیچکس نمی‌تواند در مورد آن نظر قاطع بدهد. به دلیل اینکه به دفعات دیده‌ایم که فوتبال بهترین کارشناسان دنیا را غافلگیر کرده است. ورزش فوتبال ماهیت و سرشتی دارد که پیش بینی را مردود می‌داند و به همین دلیل من به پیش بینی مسابقات فوتبال علاقه‌ای ندارم. حالا که در آستانه‌ی آغاز جام ملت‌های آسیا قرار داریم، می‌توانیم از ذهن و آرشیوهایی که موجود است، استفاده کنیم و وضعیت قدرت‌های برتر آسیا را در غرب و شرق قاره‌ی کهن بررسی کنیم. در غرب آسیا ایران، عربستان، عراق و امارات و در شرق هم کره جنوبی و ژاپن به همراه استرالیا تیم‌هایی هستند که می‌توان از آن‌ها به عنوان مدعیان عنوان قهرمانی جام ملت‌های آسیا نام برد.

اینکه فوتبال ایران بیش از ۴۰ سال است نتوانسته به فینال جام ملت‌های آسیا برسد، دلایل مختلفی دارد. ما باید تحولات اجتماعی را هم در عدم موفقیت فوتبال ایران در رسیدن به فینال جام ملت‌های آسیا مدنظر قرار دهیم. ۳ دوره قهرمانی فوتبال ایران در جام ملت‌های آسیا قبل از انقلاب بوده و بعد از انقلاب ما دچار تحولات بزرگ شدیم. تغییرات گسترده‌ای در سطح اجتماعی ایجاد شد. بعد از آن هم جنگ از راه رسید و مشکلات کشور بیشتر شد. از حوزه‌ی اجتماعی که بگذریم و بخواهیم در واقع در مورد حوزه‌ی فوتبال حرف بزنیم، ما علاوه بر اینکه ۴۳ سال می‌شود توفیقی در جام ملت‌های آسیا نداشته‌ایم، در زمینه‌ی حضور فوتبال ایران در المپیک هم ۴ دهه است که ناکام بوده‌ایم. درست است که مربی فاکتور خیلی بزرگی در فوتبال است اما اگر ما کتاب‌های متعددی که در مورد مربیان بزرگ دنیا وجود دارد مطالعه کنیم، مشاهده می‌کنیم که مربیان بزرگ بدون ابزار نمی‌توانند توفیقی داشته باشند. فوتبال ایران در این ۴ دهه با اینگونه مسائل و آدم‌های سیاسی گره خورد. با وجود اینکه فیفا گفته است فوتبال نباید با سیاست آمیخته شود، کاملا فوتبال با سیاست آمیخته است. خود فیفا هم کاملا یک ارگان سیاسی است. آدم‌هایی که اگر در جای دیگر توان مدیریتی داشتند، اکثریت آن‌ها در فوتبال ناکام بودند و موفق نشدند.

سیستم مدیریت، عدم وجود زیر ساخت‌ها و جدی نگرفتن مساله‌ی فوتبال که خیلی اهمیت دارد، لطمات زیادی به فوتبال ایران زد. تا جایی که ما در روزهای گذشته شنیدیم سرمربی تیم ملی می‌گوید که آرزوی ایرانی‌ها رسیدن به نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا است. این حرف سرمربی تیم ملی تعجب برانگیز و آزار دهنده است. در حالی که ما باید بخواهیم قهرمان آسیا شویم. قبلا هم با مربیان خارجی و هم با مربیان وطنی ما به نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا رسیده‌ایم. سرمربی تیم ملی یا مشکلات ذهنی دارد یا اهداف تاکتیکی که اینگونه در مورد جام ملت‌های آسیا صحبت می‌کند. نگاه من به کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی ایران در دو بخش است. در بخش فنی نگاه من به کی‌روش مثبت است ولی در زمینه‌ی رفتارهای اجتماعی، نوع ادبیات ایشان و دائما برای فوتبال ایران مساله ایجاد کردن با بیانیه‌ها، مصاحبه‌ها و ایراد گرفتن، رفتارهای او را نمی‌پسندم.

حالا که در آستانه‌ی شروع جام ملت‌های آسیا قرار داریم مثل همه‌ی ایرانی‌ها دوست دارم تیم ملی کشورمان موفق شود. واقعیت این است که در مورد موفقیت ایران در جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ امارات در بیم و امید قرار دارم. نه از وضعیتی که تیم ملی دارد ناامید هستم و نه فوق‌العاده خوش‌بین هستم که تیم ما در جام ملت‌ها قهرمان می‌شود. امیدوارم شرایط تیم ما به گونه‌ای در امارات پیش برود که وجه خوشبینی من درست باشد و فوتبال ایران بعد از ۴۳ سال به قهرمانی جام ملت‌های آسیا برسد.