این روزها دل ورزش ایران در اندوهی سنگین فرو رفته است. هنوز داغ از دست دادن امامعلی حبیبی، قهرمان بی‌بدیل و نخستین طلایی المپیک کشتی آزاد ایران، بر سینه‌ها تازه است که خبر درگذشت رضا سوخته‌سرایی، یکی دیگر از مردان نجیب و پرافتخار کشتی، بر این زخم نشست.

امامعلی حبیبی برای ما تنها یک نام در تاریخ ورزش نبود؛ او نماد اراده، غیرت و شکوه کشتی ایرانی بود. مدال طلای المپیک ۱۹۵۶ ملبورن، صدای پرصلابت سرود ملی ایران را برای نخستین بار در جهان طنین‌انداز کرد و نام کشورمان را در تاریخ ورزش جاودانه ساخت. او الگویی شد برای نسل‌هایی که پس از او روی تشک رفتند و با الهام از روحیه شکست‌ناپذیرش، به قله افتخار رسیدند.

در کنار او، رضا سوخته‌سرایی نیز یادگاری گران‌بها برای کشتی ایران بود؛ مردی که عمرش را صرف خدمت به این رشته کرد و با اخلاق، فروتنی و پشتکارش در قلب دوستداران ورزش جای گرفت. او همانند بسیاری از قهرمانان خاموش، در سکوت و بی‌هیاهو اما با تأثیری ماندگار، نام خود را در حافظه کشتی ایران ثبت کرد.

امروز، ورزش ایران نه تنها دو قهرمان، بلکه دو تکیه‌گاه معنوی و فرهنگی خود را از دست داده است. اما حقیقت این است که قهرمانان هیچ‌گاه نمی‌میرند؛ یاد و نامشان در دل مردم و در حافظه تاریخ زنده خواهد ماند.

از طرف خانواده بزرگ خبرگزاری ورزش ایران (ایپنا) این ضایعه بزرگ را به جامعه ورزش کشور، خانواده‌های محترم این دو عزیز و همه علاقه‌مندان کشتی تسلیت می‌گوییم.
روحشان شاد و یادشان گرامی.