مجموعه عکس های هانیه یاوری تجربه‌ای مشترک از زیستن در شهر مدرن را به تصویر می‌کشد؛ جایی که انسان در میان جریان بی‌پایان حرکت و ازدحام، حضوری نیمه‌شفاف و ناپایدار پیدا می‌کند. بدن‌ها محو می‌شوند، چهره‌ها از وضوح می‌گریزند و فرد در دل جمعیتی پرهیاهو، به سایه‌ای گذرا بدل می‌شود. این محو شدن نه به معنای غیبت، بلکه نشانه‌ای از نوعی حضور متزلزل است؛ حضوری که با شتاب و فشار محیط شهری تعریف می‌شود.

مجموعه با زبان بصری خود بر تضاد میان فرد و جمع، ایستایی و حرکت، و هویت و بی‌هویتی تأکید می‌کند. مخاطب در مواجهه با آن، ناگزیر با پرسش‌های بنیادین روبه‌رو می‌شود: جایگاه فردیت در جهان معاصر کجاست؟ و چگونه در میان شبکه‌های پیچیده شهر، ادراک ما از خود و دیگران دچار دگرگونی می‌شود؟

محسن حسین‌خانی یادداشتی درباره این مجموعه برای «پشت‌بام» نوشته و معتقد است:

این تصاویر نه تنها داستانی از بدن‌های به‌دام‌افتاده است، بلکه بازتابی‌ست از واکنش‌هایی مداوم برای بازسازی هویت و از بین بردن زنجیرهای پنهانی، که از گذشته باقی مانده است.

انسان حاضر در این تصاویر همچنان که از یک سمت تلاش می‌کند تا خود را از ساختارهای اجتماعی جدا کنند، از سمتی دیگر به‌طور مستمر درگیر همان ساختارها می‌ماند.